تاریکی

در تاریکی چشمانت را جُستم  

در تاریکی چشم‌هایت را یافتم  

و شبم پُرستاره شد.




تو را صدا کردم  

در تاریک‌ترینِ شب‌ها دلم صدایت کرد  

و تو با طنینِ صدایم به سویِ من آمدی.  

با دست‌هایت برایِ دست‌هایم آواز خواندی  

برای چشم‌هایم با چشم‌هایت  

برای لب‌هایم با لب‌هایت  

با تنت برای تنم آواز خواندی.



من با چشم‌ها و لب‌هایت
                               اُنس گرفتم  

چیزی در من فروکش کرد  

چیزی در من شکفت  

من دوباره در گهواره‌ی کودکیِ خویش به خواب رفتم   

 و لبخندِ آن زمانی‌ام را
                          بازیافتم.


در من شک لانه کرده بود.



دست‌های تو چون چشمه‌یی به سوی من جاری شد  

و من تازه شدم من یقین کردم  

یقین را چون عروسکی در آغوش گرفتم  

و در گهواره‌ی سال‌های نخستین به خواب رفتم؛  

در دامانت که گهواره‌ی رؤیاهایم بود.


و لبخندِ آن زمانی، به لب‌هایم برگشت. 

 
با تنت برای تن‌ام لالا گفتی.  

چشم‌های تو با من بود  

و من چشم‌هایم را بستم  

چرا که دست‌های تو اطمینان‌بخش بود


بدی، تاریکی‌ست  

شب‌ها جنایت‌کارند  

ای دلاویزِ من ای یقین! من با بدی قهرم  

و تو را به‌سانِ روزی بزرگ آواز می‌خوانم.

صدایت می‌زنم گوش بده قلبم صدایت می‌زند.  

شب گِرداگِردَم حصار کشیده است  

و من به تو نگاه می‌کنم،  

از پنجره‌های دلم به ستاره‌هایت نگاه می‌کنم  

چرا که هر ستاره آفتابی‌ست  

من آفتاب را باور دارم  

من دریا را باور دارم  

و چشم‌های تو سرچشمه‌ی دریاهاست  

انسان سرچشمه‌ی دریاهاست.